Drodzy rodzice! 

Emocje trzyletniego dziecka są zazwyczaj dość silne i często się zmieniają: maluch może być smutny i płakać, a chwilę później głośno się śmiać. Nie potrafi jeszcze ukrywać tego, co czuje, dlatego najczęściej można łatwo domyślić się, co w danym momencie przeżywa, obserwując jego zachowanie, wyraz twarzy i słuchając, co i w jaki sposób mówi. Przedszkolaki w tym wieku raczej rzadko współtworzą zabawę, za to chętnie bawią się obok siebie i naśladują inne osoby (rówieśników i dorosłych). Zwykle w wieku około 3-4 lat zaczynają uczyć się dzielenia zabawkami, współdziałania i ćwiczą porozumiewanie się, co jest początkiem wspólnej zabawy, podczas której będą samodzielnie ustalać zasady i modyfikować je, jeśli zajdzie taka konieczność. Dzieci zaczynają angażować się w zabawę tematyczną (na przykład w dom, lekarza, sklep). Czasem buntują się i sprzeciwiają, ale raczej starają się stosować do zasad i sposobów zachowania, których wymagają dorośli. Nie potrafią jednak samodzielnie ocenić, czy dane postępowanie jest moralnie właściwe, czy przeciwnie. Maluch w tym wieku jest bardzo wrażliwy, przeżywa między innymi kłótnie między członkami rodziny, odczuwa emocje mamy czy taty. Może to wpływać na kształtowanie się jego osobowości, dlatego najlepiej uchronić go przed udziałem w wydarzeniach, które są dla niego zbyt trudne. Choć to niełatwe, warto zrobić wszystko, by wszelkie konflikty załatwiać bez udziału dziecka. Jeśli jest to nieuniknione (na przykład w przypadku żałoby czy rozwodu rodziców), dobrze jest z nim porozmawiać, wytłumaczyć, co się stało i zapytać, jak czuje się w zaistniałej sytuacji. Można też poprosić o taką rozmowę z maluchem zaufaną osobę.

1. Co ja czuję ? 

Rodzic zaczyna zdania: Jestem smutny (-a), gdy… / Jestem wesoły (-a), gdy… i podaje piłkę. Dziecko, kończy zdanie. 

Następnie dziecko siada do stołu,   ma 2 kartki A4 i  kredki. Rodzic  prosi, aby złożyć kartkę na połowę wzdłuż krótkich krawędzi. Pokazuje i pomaga dziecku złożyć, a następnie tak skleić kartkę, aby dziecko mogło wsunąć do środka dłonie. Dziecko koloruje wesołymi barwami jedną kartkę, a smutnymi drugą. Podczas pracy rodzic rozmawia z dzieckiem na temat jego wyboru. Dziecko może kolorować, rysować kreski, esy-floresy, zygzaki. Na stronę wesołą naklejamy lub rysujemy  uśmiechniętą buźkę , na smutną – smutną buźkę. Kartki-rękawiczki będą służyły do zabawy. 

2. Co się wydarzyło w Pluszątkowie – doskonalenie umiejętności słuchania i rozumienia tekstu opowiadania. 

Co się wydarzyło w Pluszątkowie

Maria Rosińska

W Pluszątkowie różnie bywa. Raz jest smutno, a raz wesoło. Czasem panuje zgoda, a czasem wybuchają kłótnie. Pewnego razu przeżyły pluszątka bardzo dziwny dzień. Miały już wtedy pobudowane swoje domki i  właśnie się w  nich urządzały. Tylko Mucha, która nie mogła się jakoś zdecydować, gdzie sobie postawić domek, fruwała niespokojnie nad Pluszątkowem, napełniając całą osadę dokuczliwym bzykaniem. Wyszła przed domek Myszka. A Mucha, która w tej chwili przelatywała nad jej domkiem, sfrunęła błyskawicznie w dół i ugryzła Myszkę w nosek.    – Ojej! – pisnęła Myszka i umilkła, bo właśnie stanął przed nią Kot. – Zabrakło mi kretoniku na firaneczki do kuchni, a ty masz tyle różnokolorowych szmatek. Czy mogłabyś dać mi którąś? – zapytał. – Nie mam żadnych szmatek! – rozzłościła się Myszka. A rozzłościła się dlatego, że ją Mucha ugryzła w nosek. Wraca Kot do domu, a tu już przed progiem czeka Pies. – Przybijałem właśnie półkę – mówi – i zabrakło mi gwoździ. Zdaje się, że ty masz ich jeszcze sporo. Czy mógłbyś mi dać chociaż dwa? – Nie mam już gwoździ – burknął Kot i wszedł do domku. A burknął, bo był zły, że mu Myszka nie dała kretoniku. Wraca Pies do domu, a tu już przed domem czeka Prosiaczek. – Piec w mojej kuchni dymi – pokwikuje płaczliwie – gdybyś mi dał trochę gliny, może bym sobie jakoś poradził. – Nie mam gliny – warknął pies. A warknął tak, bo był zły, że mu Kot nie dał gwoździ. Wraca Prosiaczek do siebie, a tu przed progiem czeka Miś. – Zabrakło mi siana do wypchania poduszki – mówi. – Czy nie została ci przypadkiem zbyteczna garstka? – Ani źdźbło nie zostało! – fuknął prosiaczek. A fuknął tak, bo był zły, że mu Pies nie dał gliny. Wrócił Miś do siebie, usiadł z ponurą miną na progu. A księżyc, wycięty ze srebrnego pluszu i zawieszony nad Pluszątkowem na błękitnej nitce, odwrócił się teraz bokiem i wyglądał jak bardzo cienki rogalik. Minęło pół godziny, a potem godzina i Myszkę przestał boleć nosek. I zaraz sobie zaśpiewała piosenkę: – Tralala-tralala- tralala! Była to bardzo ładna piosenka i jak się ją śpiewało, nie można było się już złościć. Spojrzała Myszka na stół. A tam leżały kolorowe kretoniki. „O! Ten zielony w białe groszki będzie w sam raz dla Kotka – pomyślała – zaraz mu go zaniosę. Na pewno się ucieszy.” – Patrz, co znalazłam jeszcze wśród swoich szmatek – uśmiechnęła się. – Ten wzór nadaje się do okien w twojej kuchence. Chcesz, to zaraz spróbujemy, jak to będzie wyglądało? – i raz dwa zrobiła Kotkowi firaneczki. Myszka poszła do domu. Siedzi Kot w kuchni, patrzy na okno, na firanki. A właśnie obok okna wisiała półeczka. „Ach, prawda – przypomniał sobie – przecież Pies nie może przybić półki, bo nie ma gwoździ. Dlaczego mu ich nie dałem? Mnie już są niepotrzebne”. I prędko zaniósł Psu całą paczkę gwoździ. – Przynoszę wszystkie – powiedział – wybierz sobie, jakie ci są potrzebne, i weź parę na zapas. W gospodarstwie zawsze się przydadzą. Przybił Pies półkę nad kuchnią, ustawił na niej garnki i talerze. „Ach! – przypomniał sobie. – Przecież u Prosiaczka piec dymi! Może biedak nawet obiadu nie mógł ugotować? A ja mu nie dałem gliny. Ładny ze mnie sąsiad!” I zaraz pobiegł do Prosiaczka z dużą bryłą gliny. – Pokaż no ten piec! – zawołał od progu. – Aha, aha… – mówił, oglądając dokładnie. – Już widzę, co tu trzeba zrobić. Zaraz ci pomogę, to będzie prędzej. Przestał piec dymić i Prosiaczek ugotował kolację. No, teraz jeść i spać.  I nagle przypomniał sobie Misia. Przecież Misiowi zabrakło siana do poduszki! – Ach! – krzyknął Prosiaczek. – Wart jestem, żeby mi natrzeć uszu! Zostawił kolację na stole. Pobiegł do komórki, chwycił wiązkę siana i popędził, aż się za nim kurzyło.– Misiu! – mówi już w progu ze skruchą. – Misiu, nie gniewaj się! Nie wiem, co mi się stało, że ci tego siana nie dałem. Ufff! – tak się zasapałem… Ale to nic. Zaraz pomogę ci wypchać poduszkę! A gdy pachnąca sianem poducha leżała na tapczanie, Prosiaczek powiedział jeszcze: – Nie gniewasz się już na mnie, Misiu? – Ależ skąd! – zapewnił Miś, ściskając serdecznie Prosiaczka. I zaraz zrobiło się wesoło w całym Pluszątkowie. A księżyc wycięty ze srebrnego pluszu i zawieszony nad Pluszątkowem na błękitnej nitce, zwrócił się znowu przodem do Pluszątkowa i wyglądał teraz jak okrągła, pyzata bułeczka.

Rozmowa na temat opowiadania: Kto mieszkał w Pluszątkowie?; Co robiły pluszaki w swoim miasteczku?; Jaka przygoda spotkała Myszkę?; Czego potrzebował Kot, Pies, Prosiaczek, Miś?; Kogo zwierzęta poprosiły o pomoc?; Jaka atmosfera panowała w Pluszątkowie?; Kiedy się zmieniła?; Komu pomogła Myszka, komu pomógł Kot, Pies, Prosiaczek?; Z jakiego powodu księżyc obrócił się znowu do Pluszątkowa?.

Dzieci nakładają na dłonie wykonane wcześniej kartki z emotikonami. Rodzic czyta zdania. Jeśli zdanie jest prawdziwe, dzieci podnoszą dłoń z buźką uśmiechniętą , jeśli fałszywe – ze smutną . Przykłady zdań (dotyczących opowiadania):

• Miasteczko Myszki, Kota, Psa, Prosiaczka i Misia nazywa się Pluszątkowo.                                                                                    
• W Pluszątkowie głośno bzyczała pszczoła.
• Mucha ugryzła Myszkę w nos.                                                                       
• Kotek potrzebował młotka.                                                                           

Kontakt z nauczycielem :        

m.matyka@naszabajka.com